O książce: 2017 / Na otwartej dłoni wyeksponowano fantazyjny wzór w kolorze srebrnym. To znak, że wybierają, czyje imię boją się wymawiać w mojej okolicy, wierząc, że to też przynosi kłopoty. Pan Śniegu. Nie sposób było nie wierzyć w jego istnienie, bo ten znak pokazywano każdemu od kołyski, szepcząc tę ​​samą historię, od której wszystko zamarzało w sercu. Co roku Władca Śniegu wybiera dla siebie dziewczynę, pozwalając mu pożegnać się z bliskimi i tym światem, a następnie dokonując trudnego wyboru i chroniąc wszystkich żyjących przed magią lodu i zimna, dotyka jego znaku na dłoni jego dłoni i szepcze jedno słowo - „Otwórz się” znika na zawsze... I nikt nie odważy się kwestionować prawa Władcy Śniegu do tak strasznego daru, w przeciwnym razie na ziemię przyjdzie zimno, o jakim nikomu się nie śniło z. Zamiata śnieg, wlewa go do magicznego kotła, zamienia się w katastrofę i zagląda do każdego domu, wysysa ciepło z serca, odbiera miłość, zostawia smutki. I uznałbym to wszystko za fikcję, straszną bajkę, nie jesteśmy takimi naiwnymi czarownicami, ale co roku słyszy się srebrny znak na czyjejś dziewiczej dłoni, do którego domu tym razem święto Krainy Lodu nie przyjdzie. Wzór błyszczy jak niespotykany dotąd skarb, jak cenny kamień, który przypadkowo stopił się i rozprzestrzenił na dłoni. Zła kpina. Ostatni prezent zimy. Klątwa, na którą nie ma lekarstwa. Znak przynależności. Piękna, jak sama śmierć, w jej niezrównanym uścisku. Wygląda na to, że Mother Destiny ma bardzo specyficzne poczucie humoru. Bardzo pomogła, wysłuchała moich modlitw.